In the picture – Maarten van de Velde

In deze nieuwe serie ‘in the picture’ maken wij kennis met fotografen met een passie voor surfen. Je kent het wel. Voor of na je surfsessie zie je ze; die doorgewinterde mannen en vrouwen die de shore afstruinen met hun camera, op zoek naar dat toffe shot. Of zelfs met onderwaterbehuizing en een paar zwemflippers tussen de surfers dobberen. Na een heerlijke surfsessie altijd even Instagram checken bij deze toppers of je op de plaat gezet bent.

Maar wie zijn deze mannen en vrouwen eigenlijk? Wat drijft (tadum!) hen om deze foto’s te maken? En wat is hun passie en/of boodschap?

Een inspirerend gesprek met Maarten van de Velde; over zijn passie voor fotografie, de golven in zijn leven en surfavonturen. De fotograaf die op zijn 16e golfsurfkampioen werd, in een depressie kwam, de beste afstudeerscriptie schreef, de impact van Jbay op zijn leven en hoe deze winter een wielrenkoers zijn toekomstdromen veranderde.

In dit artikel lees je over:

Hi Maarten, wat tof dat je ons een kijkje in jouw leven als fotograaf wil geven. We zijn heel benieuwd wie je bent. Hoe zou jij jezelf omschrijven?

Hey, ik ben Maarten van de Velde, geboren en getogen in De Haan aan Zee, een klein pittoresk dorpje aan de Belgische kust. Hoewel ik nu 36 ben, omschrijf ik mezelf nog steeds graag als een kind van de zee. Momenteel ga ik als happy single zonder kids door het leven, al kan dat natuurlijk altijd veranderen. Ik denk dat m’n beste vrienden en familie mij als volgt omschrijven: Centraal zal staan, dat ik best wel een gevoelige kerel ben die ervan houdt stil te staan bij quasi alles wat op z’n pad komt. En graag eens naar de wereld kijkt als ware hij een antropoloog van een andere planeet met compleet andere leefgewoonten dan deze hier op aarde. En daar niet onbewogen onder blijft.

Hoewel ik denk te mogen zeggen doorgaans best vrolijk, humoristisch, actief en behoorlijk licht door het leven te gaan, is dat ook wel voor lange periodes anders geweest. Ik heb van m’n 16e tot anderhalf jaar geleden – een kleine 20 jaar lang dus – af en aan geworsteld met episodes van zeer heftige depressies.

Wat voor impact heeft afgelopen jaar op jou gehad?

Om één of andere reden lijk ik altijd wat tegen de stroom in te gaan. Waar 2020 door de meesten herinnerd zal worden als het begin van een absolute kut-Covid-tijd, is het voor mij persoonlijk het begin geweest van de eerste echt langdurige periode (tot op heden) waarbij ik volledig vrij ben van enig symptoom van depressie. Ik lijk erin te slagen terug ten volle te kunnen gaan leven met passie en vanuit m’n dromen.

Golfsurfkampioen op 16-jarige leeftijd

Op 15-jarige leeftijd ontdekte ik het golfsurfen. Op m’n 16e werd ik nationaal kampioen en niet veel later haalde ik Quiksilver en Reef binnen als sponsors. Op m’n 17e werden prestatiedruk op school en m’n eerste liefdesperikelen me wat teveel en volgde een eerste hele zware mentale crash en raakte ik volledig uitgeput. Ik ben anderhalve maand opgenomen geweest in het ziekenhuis. Daarna nam ik een sabbatjaar om weer wat tot mezelf te komen. Erna ging ik criminologie studeren aan de universiteit, een studie die ik met wat ik net achter de rug had, met heel weinig vertrouwen aanvatte. Stap voor stap  groeide ik en ik raakte meer en meer bevlogen. Uiteindelijk haalde ik m’n master met onderscheiding, ontving ik uit handen van de Rector magnificus een mooie geldprijs voor beste afstudeerscriptie in de criminologie in dat jaar en werd ik de dag erna door twee professoren gebeld met de vraag of ik bij hen een doctoraatstraject wilde opstarten.

Ik heb dat aanbod aanvaard en ben een doctoraat beginnen schrijven. Men was best tevreden over m’n werk. Ik was productief in publiceren en ook het assisteren in het doceren ging me best goed af. Echter werd ik in die periode geconfronteerd met een wereld die zeer nauw aanleunde bij de nationale politiek waar op de achtergrond continu een behoorlijk harde en lelijke strijd om macht en invloed werd gevoerd. Het was een wereld vol competitie, wantrouwen en veel mensen met ongebreidelde ambitie.  Achter alles zat wel ergens een verborgen agenda verscholen.

Noem me gerust naïef, maar ik startte m’n studie en werk vanuit een bepaald idealisme om iets waardevols te kunnen bijdragen aan de wereld waar ik vaak door professoren wat smalend verteld werd ‘welcome to the real world’. Het was een heel leerrijke, maar tegelijk zeer ontnuchterende ervaring, waar ik na anderhalf jaar besliste een einde aan te maken.

“Als iets in m’n hart niet goed voelt, lukt het me gewoon niet om het te doen.”

Ik ben opgevoed met behoorlijk sterke waarden en normen en als iets in m’n hart niet goed voelt, lukt het me gewoon niet om het te doen en mezelf ook nog in de spiegel te kunnen kijken. Ik hou enorm van deze quote: “a lie doesn’t become truth, wrong doesn’t become right, and evil doesn’t become good, just because it’s accepted by a majority.” (Booker T. Washington).

Deze quote geeft me tegenwoordig veel steun om te blijven vasthouden en doen waar ik vanuit m’n kernovertuigingen en waarden in geloof. Ik zal m’n ziel niet verkopen voor succes, faam, geld of wat dan ook. Ik ben verre van perfect en heb zeker geen klein ego, en ben me bewust dat er overal verleidingen op de loer liggen. Toch is het me ondertussen duidelijk dat duurzaam geluk voor mij niet te vinden is in die zaken. Ik probeer aldus de verleiding te weerstaan om in dat spel mee te gaan en die zaken dan ook niet meer na te streven.

Roadtrip van België naar Zuid Afrika

Maar goed, na m’n ervaring op de universiteit ben ik redelijk gedesillusioneerd achtergebleven en ben ik terug in depressies verzonken. Ik heb af en toe wat losse jobs gedaan in de omliggende havens hier en daar, en heb gelukkig ook een aantal mooie reizen gemaakt. Eén is een heel bijzondere roadtrip, waarbij ik met m’n vader van thuis in De Haan tot in Durban Zuid-Afrika ben gereden en we een stukje van het Midden-Oosten en Oostelijk en Zuid-Westelijk Afrika doorkruist hebben. Een unieke, heel bijzondere en verrijkende ervaring. Het was tijdens die reis dat ik Jeffrey’s Bay ontdekte, waar ik het later in dit interview nog wel over zal hebben.

De laatste zes jaar zijn heel heftige jaren geweest met maandenlange extreem heftige depressieve episodes en angsten die me helemaal verlamden inclusief meerdere langdurige ziekenhuisopnames, afgewisseld met periodes waarin ik even op adem kon komen om al snel weer te gaan verdwalen. Maar most important of all: eind 2019 schoot de lichtschakelaar van het leven terug aan en is die tot op vandaag blijven aanstaan!

Je woont in België! Op je Insta zag ik ook andere mooie surfspots voorbij komen (o.a. Zuid-Afrika, Frankrijk). Waar ben je vaak te vinden met je camera?

In België ben ik meestal op de Oosteroever in Oostende te vinden, dat is de drukst bezochte surfplek hier bij ons en daar zijn ook vaak best wat goede surfers te vinden.

Zelf surfte ik vroeger alvorens men de havendammen in Oostende had aangelegd, doorgaans aan het staketsel in Blankenberge. Een sfeervolle plek waar ook nog steeds mooie leuke golven te scoren zijn en waar ik ook wel eens ben gaan fotograferen.

Nazaré

In 2017 heb ik besloten eens een paar stops van de WSL Championship Tour te volgen en ben ik na de stop in Jbay afgereisd naar de Quiksilver Pro in Hossegor en Supertubos in Peniche. Ik heb daar wat gesurft en gefotografeerd en leuke avonturen beleefd. Onder andere in Nazaré waar ik aan de praat raakte met de iconische Mexicaanse Big Wave Surfer Coco Nogales die me uitnodigde om te overnachten op z’n appartement de avond voor er een heel grote swell zou staan. Vroeg in de ochtend nam Coco me mee naar de briefing in the Red Bull house in de haven waar iedereen een uur voor zonsopgang samenkomt voor de laatste check ups van alle materiaal en de safety briefing. Ik ontmoette er onder meer Carlos Burle, Maya Gabeira, Lucas Chumbo, Watersafety legende Eric Akiskalian… dat zijn ervaringen die m’n surfershart sneller doen slaan!

Noorwegen

M’n broer die woont tegenwoordig in Noorwegen met z’n familie en daar surfte en fotografeerde ik ook al een aantal keer. Op een uurtje zuidwaarts rijden van Oslo is best een mooie golf te vinden en ook rond Stavanger aan de Zuid-Westkust dook ik een aantal keren in het water. Er heerst een hartelijke verwelkomende sfeer in het water daar en de spots zijn vaak omgeven door prachtige natuur met bossen en ruige rotskusten. Ik vind het een extra unieke touch aan de hele beleving geven en het leent zich voor mooie shots.

Domburg

Dichter bij huis ging ik een aantal keer surfen in Domburg, lang terug had ik even verkering met een lieve surfdame uit Scheveningen en had ik daar ook een aantal leuke sessies en leerde ik wat van de Scheveningse locals kennen. Ik vond het best uitzonderlijk te merken hoe groot de surfscene daar toen al was, ik spreek van een vijftiental jaar terug in de tijd. Ik vermoed dat de scene zich ondertussen exponentieel heeft uitgebreid. Sporadisch als de omstandigheden gunstig zijn en de grenzen open, dan durf ik ook wel eens richting Vlissingen te trekken.

Wil je ons vertellen over je eigen surfervaring?

Jazeker! Ik heb een broer die zes jaar ouder is en dolgraag eens wou gaan bodyboarden toen hij een jaar of 15-16 was schat ik. En zo gingen we met onze ouders een paar weken naar Moliets aan de Atlantische kust in Frankrijk en ontdekte ik voor het eerst het glijden op een board op het water. Ik vond het heerlijk, al was ik ook wel nog enorm onder de indruk van de kracht van wat ik nu eerder bescheiden golven zou noemen.

Een vijftal jaar later besloten m’n broer en ik samen een mini-malibu aan te schaffen en zijn we hier in de Noordzee onze eerste golven beginnen rijden. Al snel volgde de aankoop van een shortboard en kwamen we in contact met de Belgische surfers. Iedere reis stond in het teken van surfen en we trokken veelvuldig naar Moliets, Mimizan, Hossegor, Anglet, Hendaye, San Sebastian, Cascais, Taghazout, en ook Domburg deden we af en toe eens aan.

Ik deed wat mee in de Belgische competities bij de grommets – het niveau lag toen een pak lager dan tegenwoordig – en slaagde er in 2002 in Belgisch kampioen te worden. Het waren de hoogtijdagen van de internationale surfindustrie en zo kon ik vier jaar lang genieten van mooie sponsordeals met eerst Quiksilver en Reef. Later werd Quik vervangen door Billabong. Ik heb best leuke en mooie tijden beleefd toen, waar ik nog steeds dankbaar op terugkijk.

Ik hou er gewoon enorm van op zee te zijn. Het is een plek die me doorgaans enorm tot rust brengt en telkens weer lijkt te kunnen inspireren. Ik heb er een ongebreidelde fascinatie voor, hoe ze iedere dag opnieuw dezelfde zee is en er toch nooit tweemaal hetzelfde uit ziet. In die zin vind ik een golf ook enorm fascinerend. Alsof het een uitermate vluchtig schildercanvas is waar een surfer een bepaalde kunstige sierlijke dans op doet die je er ten volle toe dwingt compleet in het nu te zijn.

“Nooit zijn twee golven dezelfde en wat je erop doet en beleeft is van bij z’n ontstaan uit het niets weer opgegaan in het niets, het enige wat overblijft is een herinnering.”

Surfen als analogie met het leven

Ik vind het iets heel fragiels en ontastbaars hebben wat het volgens mij ook zo verslavend maakt. Het hele spel van verlangen naar nog een golf, van verlangen naar een swell, het bekijken van weerkaarten en anticiperen. Inschatten waar en wanneer je de beste condities zult scoren en tegelijk beseffen dat je helemaal overgeleverd bent aan de natuur zonder ook maar enige controle te hebben over wanneer zij beslist om je nog eens wondermooie golven cadeau te doen.

Ik vind er vaak analogieën in terug met het leven, hoe we als mensen er zo vaak naar lijken te streven alles te gaan beheersen en controleren. Hoe we soms lijken te vergeten dat de mooiste herinneringen in het leven vaak van een vorm van liefde in z’n ruimste betekenis doordrongen zijn. En die meestal spontaan als een verrassing op ons pad zijn gekomen, een romantische liefde, de geboorte van een kind, mooie belevenissen met vrienden, bijzondere momenten in de natuur. Het zijn allemaal thema’s die zich spontaan ontvouwen, zich niet laten dwingen en niet laten forceren. Toch lijkt er ons als mensen haast continu voor ogen te worden gehouden dat we geluk zullen kunnen vinden in het materiële, in faam, in succes, waar ik zeker niet van ontken dat het in bepaalde mate een zekere voldoening kan geven. Maar ik vraag me af hoeveel mensen tijdens hun laatste uren op hun sterfbed terugdenken aan bezittingen, aan promoties, aan uiterlijkheden… Volgens mij zijn het er weinigen en toch lijken het in mijn ogen vooral die thema’s te zijn die ons als we het niet bewust bewaken vaak veel meer bezig houden en stresseren dan we beseffen.

Jij maakt niet alleen foto’s vanaf de kustlijn, maar je dobbert zelf ook tussen de surfers om toffe shots te maken. Hoe gaat dit in zijn werk?

Ik vind het heerlijk om met m’n camera het water in te duiken en tussen de brekende golven te fotograferen. Dan doe ik meestal een wat dikkere wetsuit aan dan ik doorgaans zou gebruiken om te surfen, in de zomer doorgaans een 4/3 en in de winter op de koudste dagen durf ik wel ns m’n 9mm freediving suit aan te doen. Aangezien je continu ondergedompeld bent en toch wat minder beweegt dan peddelend op een surfboard wordt het snel best koud. Aan m’n voeten heb ik korte bodyboard/ body surf vinnen waar ik me vrij snel mee kan bewegen. M’n camera- een Nikon D5 – zit dan in een Aquatech waterbehuizing specifiek gemaakt voor dat type camera.

Het te water gaan is steeds wat spannend omdat het kleinste haartje of een zandkorrel tussen de sluiting van de behuizing een lek kan veroorzaken en met de kostprijs van m’n toestel in m’n achterhoofd wil ik dat echt niet meemaken. Ik dompel de camera aan het begin van m’n sessie steeds een paar keer eerst kort en erna wat langer onder en check meermaals of er zeker geen water binnenloopt.

Ik vind het fotograferen vanuit het water echt fantastisch leuk om te doen. Het is dynamisch, avontuurlijk en soms best spannend: je ligt in de impact zone waar de golven breken, je bent continu aan het bewegen. Het is een opeenvolging van onderduiken, m’n positie bepalen, snel de waterdruppels van m’n lens vegen, met één oog de surfer volgen met een ander oog kijken wat de golf juist doet, zodat je niet gespoeld wordt, snel focussen, compositie bepalen, afdrukken, onder de golf door duiken en het hele proces opnieuw beginnen. Het vraagt echt je volle aandacht, verlies je even iets uit het oog loop je het risico een surfboard tegen je hoofd te krijgen, een surfer kwaad te maken door in de weg te liggen, een potentiële prachtfoto te missen of stevig gespoeld te worden.

Ik vind het ook heerlijk tussen de surfers in het water te liggen en tussentijds wat te kunnen kletsen of te delen in de stoke en het enthousiasme wanneer je een mooie setgolf ziet voorbijkomen of je iemand iets echt mooi ziet doen. Het is ook een ideale manier om makkelijk nieuwe mensen te leren kennen. De camera werkt heel drempelverlagend om een babbeltje te beginnen in het water.

Vanuit de zee fotograferen is een compleet andere beleving en voor mij persoonlijk veel uitdagender dan passief met een telelens op het strand te staan met wat muziek op m’n oren. Het heeft ook wel iets, maar het gaat me vaak wat sneller vervelen. In zee is het timeframe  waarin je beelden kan maken veel kleiner, je hebt ook nergens stabiliteit, je hebt niet de luxe een statief te gebruiken of enig ander hulpmiddel. Je bent zelf al fotograferend continu aan het bewegen en ook alles rond je is in beweging, waardoor je sneller te maken krijgt met bewegingsonscherpte en je succesrate vaak veel lager ligt dan wanneer je vanop vaste grond fotografeert. Het geeft me dan ook veel meer voldoening als ik geslaagde beelden heb kunnen maken.

Motion blurring

Een techniek die ik echt leuk vind is motion blurring. Dat houdt in dat je de sluitertijd van je camera vertraagt en exact aan dezelfde snelheid mee moet bewegen met je onderwerp om dit in focus te kunnen krijgen. Als je het goed doet is je onderwerp in focus en heb je een soort “geveegde, aquarelachtige” achtergrond, waardoor je een indruk van beweging in het beeld krijgt. Het kan vaak iets heel sierlijks hebben en foto’s die wat weg hebben van een schilderij.

Jouw foto’s stralen zowel rust uit als actie, een moeilijke combinatie die hele mooie foto’s oplevert! Heel gaaf! Waar let jij op om tot een goede foto te komen?

Dank je, ik vind het altijd fijn te lezen hoe m’n beelden overkomen bij iemand. Zoals ondertussen waarschijnlijk wel duidelijk is, beschouw ik mezelf als een gevoelsmens en dat probeer ik ook in ere te houden in m’n fotografie. Ik hou er totaal niet van iets in scene te zetten en probeer zo min mogelijk te sturen. Liefst van al ga ik als het ware op in de achtergrond en probeer ik te documenteren wat zich voor m’n lens ontvouwt. Ik tracht er eigenlijk zo min mogelijk over na te denken en eerder “intuïtief” te fotograferen en aan te voelen wat mooie beelden zou kunnen opleveren. Ik heb wel altijd een aantal ideeën en als ik er de kans toe zie die te realiseren als de omstandigheden de gelegenheid scheppen zal ik die gelegenheid benutten. Ik vraag zelden iemand om het ene of het gene te doen.

Ik hou van het spontane en het authentieke en vaak ook van een zekere speelsheid. Ik hou van bezieldheid en tracht dit zoveel mogelijk in mijn beelden te vatten. Ik probeer dit zowel voor ogen te houden tijdens het fotograferen als tijdens het selecteren van m’n beelden en wat ik publiceer op m’n sociale media. Ik slaag er niet steeds in maar streef ernaar er echt die beelden uit te halen die me een bepaalde emotie doen ervaren, die precies net dat klein extraatje hebben. Ik heb graag dat in het beeld een bepaalde sfeer zit. Een surfer met een expressieve uitdrukking op z’n gezicht tijdens een powermove, of een gezicht waar de blijdschap en de passie zo van afstraalt, of iemand die heel elegant en sierlijk op een golf beweegt in de avondzon. Ergens hoop ik dat m’n liefde voor de zee en de natuur en voor dat specifieke heel bijzondere gevoel van ‘compleet opgaan in het moment, wat golfsurfen voor mij zo uniek en bijzonder maakt in m’n beelden te vervatten.

Golfsurfen leent zich tot het beleven van iets vrij unieks, wat ik haast als ‘meditatief’ zou gaan beschouwen. Ik vind het heerlijk om dat subtiel te verweven in m’n beelden, een soort schoonheid in eenvoud.

Hoe ben je erbij gekomen om surf te fotograferen?

Ik was voor een aantal maanden in Jeffrey’s Bay (Zuid-Afrika) en had een oude camera die thuis stof lag te vergaren meegenomen. Vaak als m’n schouders helemaal verkrampten na een surfsessie op Supertubes bleef ik er toch rondhangen en naar de surfers kijken tot ik dacht; waarom niet eens wat beelden te nemen van de locals en andere reizigers? Zo ontdekte ik ook hoe leuk ik dat vond, hoe het al m’n aandacht opslorpte en het gepieker in m’n hoofd verstilde. Ik kon er mensen mee doen meegenieten van m’n avonturen en er ook af en toe eens een surfer blij mee maken met een plaatje van zichzelf.

“Wat is er nu mooier en meer voldoening schenkend dan anderen blij maken en te laten meegenieten?”

Dat fotograferen is geleidelijk aan over de jaren wat geëvolueerd om uiteindelijk in 2017 me eens helemaal te laten gaan en geïnvesteerd te hebben in een Nikon D5. Een professionele camera uitermate geschikt voor sportfotografie en een hoogwaardige Aquatech onderwaterbehuizing en wat lenzen van betere kwaliteit… Ik zeg vaak, Ik heb geen eigen huis, geen eigen wagen, maar ik heb een camera haha…

Therapeutisch effect

Het fotograferen heeft een therapeutisch effect op me gehad doordat het m’n aandacht zo opeist en me zo uit een vaak eindeloos piekerend hoofd haalt en doet speuren naar schoonheid en zo terug in contact brengt met m’n gevoelswereld. Het is een activiteit waarbij de passie het overneemt van het denken. Als ik ergens plat op m’n buik moet gaan liggen tussen een mensenmassa omdat ik denk dat het een mooi beeld kan opleveren wetende dat mensen mogelijks raar zullen opkijken om me daar zo te zien liggen, dan ben ik daar om één of andere reden helemaal niet mee bezig. Het helpt me om gewoon mezelf te zijn en m’n ding te doen en de wereld te vergeten.

Ik heb zo vaak m’n doen en laten laten bepalen door de zin “wat zullen de mensen wel niet van je denken” en een soort druk uitgaande van een maatschappelijk kader dat vooral op prestatie gericht lijkt te zijn, waar prestige en binnen de lijntjes lopen me belangrijker overkwamen dan te doen wat je echt gelukkig maakt. Fotografie is een grote steun om me daarvan te bevrijden en al die verwachtingsdruk te laten varen. Het maakt me blij en geeft me eindeloos plezier en energie. Aangezien de zee altijd zo’n centrale rol gespeeld heeft in m’n leven en een bron van oneindig veel plezier is  geweest en zal blijven, is het haast logisch dat die het hoofdonderwerp van m’n fotografie is gaan uitmaken.

Ik maak het tot doel dat plezier en die schoonheid die me al een leven lang raakt te proberen portretteren en te delen in de hoop anderen te infecteren met die liefde en het respect voor wat ik zo graag m’n “salty sanctuary” noem.

Ik had ook het genoegen een aantal topfotografen te ontmoeten waaronder Morgan Maassen en Ted Grambeau om er snel twee te noemen. Beiden zijn wereldtoppers en tegelijk heel eenvoudige warme hartsmensen die mooi hun brood verdienen met hun fotografisch werk, maar waaraan je voelt dat geldgewin nooit hun drijfveer is. Het is een automatisch gevolg van helemaal opgaan in hun passie en de liefde voor hun vak en dat meen ik ook te voelen in hun werk en dat inspireert me. Ze hebben volgens mij een uitzonderlijke kijk op schoonheid die vaak in vrij eenvoudige alledaagse dingen terug te vinden is, maar waar we vaak voorbijgaan als we er onszelf niet op trainen om het te zien. Zij beheersen de kunst om scenes te ontwaren en heel krachtig weer te geven die we vaak blindelings voorbij zouden lopen mochten zij ons er niet op wijzen. Bij jullie in Nederland vind ik Michal Pelka ook iemand die die bijzondere gave in zich heeft. Hij slaagt er meesterlijk in keer op keer prachtige beelden te maken. Ik vond het fantastisch om te zien hoe een van z’n foto’s iconische proporties aannam en de wereld rondreisde en nog steeds heel vaak her en der opduikt.

Wat zijn jouw toekomstdromen?

Gezien de behoorlijk instabiele jaren die achter me liggen ben ik nog steeds wat voorzichtig om al te grote uitspraken te doen over toekomstdromen. In mei zal het anderhalf jaar zijn sinds de rust terugkeerde en geleidelijk aan groeit m’n hoop en vertrouwen dat het mogelijk moet zijn, mits de nodige zelfzorg en rust, om een duurzame mentale stabiliteit uit te bouwen en verder aan te sterken.

Eind januari overviel me iets vrij bijzonder. Ik ben een fervent wielerliefhebber en hou ook enorm van het veldrijden. Het WK veldrijden werd tijdens het weekend van 30 en 31 januari gereden in Oostende en een deel van het parcours ging over het strand langs de waterlijn. Tijdens de live uitzending van de vrouwenrace op de televisie zag ik al die fotografen op het strand staan met hun telelenzen en dacht ik, “hoe jammer dat ze allemaal vanuit dezelfde hoeken fotograferen. Hoe uniek en origineel zou het niet zijn om beelden te schieten van die race vanuit de zee?”

Hoe meer ik erover nadacht hoe harder het begon te kriebelen. Wetende dat op zondag het hoogtepunt van het weekend kwam met de race van de elite mannen, die trouwens gewonnen werd door de Nederlander Matthieu van der Poel, besloot ik m’n stoute schoenen aan te trekken en vlak voor de race de zee in te duiken met m’n camera.

Omwille van Covid was er geen publiek toegelaten op het parcours en werd dit streng bewaakt, echter in de zee was er niks dat aangaf dat dit verboden terrein was.

Geheel onverwacht werd m’n actie opgemerkt en werd een op zich staand verhaal in de internationale pers. Het werd een feel good verhaal dat de wereld rondreisde. In diverse kranten onder andere in Italië, Spanje en Colombia en meerdere Belgische kranten werd specifiek ook aandacht besteed aan m’n worstelingen met depressie en het positieve effect dat de zee en m’n fotografie heeft op m’n mentaal welbevinden.

Zeker in deze uitzonderlijke tijden waar zoveel mensen voor zeer uitdagende situaties staan en in de knoop liggen met zichzelf geeft het me heel veel voldoening en maakt het me oprecht blij iets positiefs de wereld te hebben ingestuurd en te merken dat dat het hoop en kracht heeft kunnen geven aan worstelende medemensen.

Vanaf m’n eerste ziekenhuisopname ben ik gestoten op heel veel misverstanden, taboes en onbegrip rond psychische kwetsbaarheid. Ik heb het een persoonlijk doel gemaakt een bijdrage te leveren tot het ophelderen van die misverstanden en het doorbreken van taboes, door open te getuigen vanuit mijn ervaringen.

Zo heb ik in 2017 ook getuigd over m’n struggles in het televisieprogramma Taboe met comedian Philippe Geubels. Ik gaf ook een aantal lezingen aan jongeren op middelbare scholen waar ik tegelijk een verhaal bracht over fantastische avonturen en successen en tegelijk ook niet verhullend dat er ook een schaduwkant was. Ik probeer er een eerlijk verhaal te brengen over het leven met een  kwetsbaarheid en tegelijk een boodschap van hoop te brengen en mensen te inspireren en motiveren om het beste uit zichzelf te halen. Het was iets wat emotioneel heel intens is om te doen, tegelijk is het één van de meest dankbare dingen om te doen. Ik betrek er ook heel veel van m’n surffotografie bij, wat zeker bij jongeren lijkt te helpen om hen open te stellen voor het verhaal dat ik breng.

De onverwachte media-aandacht door m’n zwempartij op dat wereldkampioenschap veldrijden en de mooie reacties die ik daarop ontving, deden me beseffen dat ik hier meer mee wil doen. Ik vind het zo waardevol, zo dankbaar en het maakt me gelukkig vanuit een oprechtheid iets te kunnen betekenen voor medemensen. Ik ben volop aan het nadenken welke vormen het kan aannemen en ben dagelijks aan het brainstormen. Ik denk onder andere aan het geven van lezingen, het helpen opzetten van een surftherapie programma, het organiseren van workshops, mogelijks wat persoonlijke begeleiding doen van mensen die zoekende zijn, zonder me op de terreinen van psychologen en geschoolde therapeuten te begeven. Ik denk eerder aan een vorm van inspireren en motiveren, en mensen hun dromen, hun passie en hun vuur weer te laten herontdekken.

Vast staat dat ik de zee, en het heerlijk ontspannende en alles vergetende rond dobberen met m’n camera in m’n “salty sanctuary” nooit loslaat!

 

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR