Dit artikel is vertaald met hulp van Marjoleine Roozendaal. Het oorspronkelijke bericht is geschreven door Mario Vittone.
Deel het vooral.
Ieder haar verdrinken er tientallen, zo niet meer dan honderd mensen in Nederland. Ook kinderen. Verdrinking is niet zoals in een film. Het is een stille gebeurtenis.
Hoe kan je verdrinking herkennen?
Ontdek het hieronder.
–
Een van de eerste dingen, die ik ooit schreef was een kort artikel over de herkenning van verdrinking voor een tijdschrift van de Reddingsbrigade. Een paar jaar later paste ik het stuk aan voor pleziervaarders. Ik heb mijn best gedaan om het gepubliceerd te krijgen, maar niemand wilde het. Reader’s Digest zei dat het “te negatief” was, en iedereen (inclusief het tijdschrift Soundings) negeerde simpelweg de inzending.
Dankzij een vriend van mij die een blog had, werd mijn stuk over verdrinking acht jaar geleden voor het eerst gepost (2010).
Het ging viral en crashte zijn website.
Sindsdien is het in 15 talen vertaald, in de Washington Post gepubliceerd en Reader’s Digest heeft uiteindelijk om de rechten gevraagd. Na jarenlang ja te hebben gezegd tegen verzoeken om opnieuw te publiceren, opnieuw te posten en te vertalen (er zijn er al honderden), heb ik het stuk vrijgegeven voor het publieke domein. Maar ik kreeg het artikel nooit in een groot vaar- of bootmagazine zoals ik het bedoeld had.
Nou, dit is mijn blog.
De zomer en de vakanties staan voor de deur en volgens mij is dit korte artikel hieronder het meest waardevolle stuk content is dat ik ooit heb gemaakt. Ik wilde ervoor zorgen, dat mensen die vaak in het of bij het water zijn dit blog hebben gelezen.
Verdrinken lijkt niet op verdrinken
De nieuwe kapitein sprong volledig gekleed van het dek en sprintte door het water. Een voormalige badmeester hield zijn blik op zijn slachtoffer gericht en liep recht op een stel af, dat tussen hun bootje en de kust aan het zwemmen waren.
“Ik denk dat hij denkt, dat je aan het verdrinken bent,” zei de man tegen zijn vrouw.
Ze hadden elkaar bespat en ze had geschreeuwd, maar nu stonden ze gewoon hals-diep op een zandbank. “Het gaat goed, wat is hij aan het doen?” vroeg ze, een beetje geïrriteerd.
“Het gaat goed!” schreeuwde de man en zwaaide hem weg, maar de kapitein bleef maar hard naar hem toe zwemmen.
“Opzij!” blafte hij terwijl hij tussen de verbijsterde eigenaars door sprintte.
Direct achter hen, op nog geen 3 meter afstand, verdronk hun negen jaar oude dochter.
Veilig boven het oppervlak en in de armen van de kapitein barstte ze in tranen uit en schreeuwde: “Papa!”
Hoe wist deze kapitein – vanaf 15 meter afstand – wat de vader niet op 3 meter afstand niet herkende?
Verdrinken is niet de gewelddadige, spetterende roep om hulp, die de meeste mensen verwachten. De kapitein herkende verdrinking dankzij zijn training door experts en door zijn jarenlange ervaring. De vader had geleerd hoe verdrinking eruit ziet door televisie te kijken.
Als je veel tijd op of in de buurt van het water doorbrengt (hint: wij allemaal dus), dan moet je ervoor zorgen, dat jij en je medesurfers, badgasten weten waarop je moet letten als mensen het water ingaan.
Verdrinken is een bedrieglijk stille gebeurtenis
Tot het moment dat ze is tranen “Papa” riep, had de dochter van de booteigenaar geen geluid gemaakt.
Als voormalig reddingszwemmer van de kustwacht, was ik helemaal niet verrast door dit verhaal. Verdrinken is bijna altijd een bedrieglijk stille gebeurtenis. Het zwaaien, spatten en schreeuwen waar dramatische conditionering (televisie) ons op voorbereidt, wordt zelden in het echte leven gezien.
The Instinctive Drowning Response (instinctieve verdrinkingsreactie), zo genoemd door Francesco A. Pia, Ph.D., is de reactie die mensen vertonen als ze dreigen te verdrinken of dat vrezen. En dat ziet er heel anders uit dan de meeste mensen denken.
Wanneer iemand verdrinkt is er heel weinig gespetter, mensen zwaaien niet met hun armen en om hulp roepen gebeurt vrijwel nooit. Om een idee te krijgen van hoe stil en kalm verdrinken kan zijn, is het goed te beseffen dat verdrinking de nummer twee oorzaak is op de lijst van dood door ongelukken bij kinderen van 15 jaar en jonger. Verdrinken eindigt net achter auto-ongelukken.
Van de ongeveer 750 kinderen die volgend jaar zullen verdrinken, zullen ongeveer 375 kinderen dit doen binnen 25 meter van een ouder of andere volwassene.
Bij 10 procent van die verdrinkingen ziet de volwassene het gebeuren zonder dat ze beseffen dát het gebeurt.
Verdrinken lijkt niet op verdrinken. Dr. Pia beschreef de instinctieve verdrinkingsreactie in een artikel dat hij schreef voor het magazine On Scene van The Coast Guard als volgt:
Verdrinkende mensen zijn fysiek vrijwel nooit in staat om hulp te roepen. Dat komt doordat het ademhalingssysteem is ontworpen om te ademen. Spraak komt voor het lichaam op de tweede plaats: er moet eerst worden geademd, daarna pas gesproken.
De mond van iemand die aan het verdrinken is zinkt voortdurend omlaag, onder het waterniveau, en komt dan weer om hoog. De mond van iemand die verdrinkt is niet lang genoeg boven water om adem te halen en ook nog om hulp te roepen.
Als iemand dus boven het wateroppervlak uitkomt zal hij zo snel mogelijk in-en uitademen, en heeft hij daardoor geen tijd om óók nog te roepen.
Verdrinkende mensen kunnen niet zwaaien om hulp. Ze strekken namelijk instinctief hun armen zijwaarts op zo op het wateroppervlak te kunnen duwen. Door dat te doen, kunnen verdrinkende mensen hun lichaam boven het water uitduwen zodat ze adem kunnen halen.
Gedurende de Instinctieve VerdrinkingsReactie kunnen verdrinkende mensen hun armbewegingen niet bewust onder controle houden. Verdrinkende mensen kunnen dus niet zwaaien of reiken naar een reddingsboei en tegelijk ook zichzelf proberen boven water te houden.
Van het begin tot het einde van de Instinctieve VerdrinkingsReactie blijft iemand die aan het verdrinken is rechtop in het water, zonder dat hun benen meehelpen door te trappelen. Tenzij ze worden gered door een getrainde badmeester, kunnen verdrinkende mensen 20 tot 60 seconden worstelen aan het oppervlakte van het water van voordat ze uiteindelijk onder water raken. (Bron: On Scene magazine: Fall 2006 pagina 14)
Dit betekent niet dat een persoon die wél om hulp schreeuwt en zwaait niet serieus in de problemen zit – ze ervaren nood in het water. Deze waterstress duurt niet lang, maar in tegenstelling tot echte verdrinking kunnen deze slachtoffers nog steeds helpen bij hun eigen redding. Ze kunnen reddingslijnen of reddingsboeien pakken.
Hoe herken je verdrinking?
Er is een reeks signalen waaraan je kunt zien of iemand aan het verdrinken is.
Dit zijn:
- Hoofd laag in het water, mond op waterniveau
- Hoofd schuin naar achteren met de mond open
- Ogen glazig en leeg, niet in staat om te focussen
- Ogen dicht
- Haar over het voorhoofd of ogen
- Geen benen gebruiken
- Hyperventilatie of hijgen
- Proberen in een bepaalde richting te zwemmen zonder vooruit te komen
- Proberen om te rollen
- Lijkt op een onzichtbare ladder te klimmen
Dus als iemand overboord valt of opvallend stil in het water ligt, wees dan alert.
Soms is de duidelijkste aanwijzing dat iemand verdrinkt juist dat het er niet uitzien alsof ze verdrinken. Ze zien er misschien uit alsof ze in het water liggen en bijvoorbeeld naar het dek kijken.
Een manier om het te testen? Vraag hen: “Alles in orde?” Als ze überhaupt kunnen antwoorden, dat gaat het waarschijnlijk inderdaad prima.
Als ze een lege blik laten zien, dan heb je waarschijnlijk minder dan 30 seconden om bij hen te komen.
En ouders: kinderen die in het water spelen, maken geluid. Als ze stil worden, moet je naar ze toe gaan om erachter te komen waarom.
Podcast over het gevaar van zwemwater
Luister ook naar deze podcast. Hierin vertellen Dirk van Oosten, coördinator bij de strandwacht in Hoek van Holland en met Marjolein van Tiggelen, woordvoerder bij Nationale Raad Zwemveiligheid over het gevaar van zwemmen in de natuur en in het zwembad.
