Uit de serie: Mijn lange weg van het witte schuim naar de groene golf

Deel 2 – Zeg nooit nooit

Zo. Dus ik had besloten dat golfsurfen niets voor mij was (zie deel 1). Niet meer aan denken, volgende sport. Ik schoof het aan de kant, omdat ik dacht dat ik het niet kón. Maar het is niet alsof de rest van de surfers op een dag wakker werden en een groene golf ‘down the line’ konden surfen. Die zijn ook allemaal in het schuim begonnen… Hoe ik daar achter kwam?

Nou, er was natuurlijk een man in het spel. Ik werd verliefd op een surfgek.

Vanaf het eerste moment maakte ik hem duidelijk dat hij mij nooit op zo’n plank zou krijgen. Het enige wat hij zei: “Wacht maar…”.

Onze eerste vakantie vond uiteraard plaats aan de oceaan. Met een geleend busje tuften we naar Frankrijk. Bij de ontspannen longboard spot bij Brem-sur-Mer durfde ik er wel in. Ook al waren de golven klein, ik startte er geen een. Maar het vuurtje in mij was wél weer gaan branden.

Een beetje fit zijn helpt natuurlijk enorm

Inmiddels was ik ook wat ouder en nam ik mijn gezondheid serieuzer. Op tijd naar bed, regelmatig een rondje hardlopen of fietsen en niet meer zoveel rotzooi eten (en drinken). Het deed wonderen voor mijn conditie. En voor mijn motivatie. Nooit geweten dat sporten ook leuk kon zijn.

Stukje bij beetje vooruit

Van mijn nieuwe schoonfamilie leende ik een afgeragde mini Malibu. Af en toe ging ik weer eens klooien in de Hollandse golven. Om mijn pop-up te oefenen ging ik vaak tot mijn middel het water in. Als er een golf kwam zette ik met mijn voeten af, ging liggend op mijn plank met de golf mee en stond vervolgens op. Zo hoefde ik niet te peddelen (wat ik toen heel zwaar vond) en kon ik wel golfjes pakken. Het verdiende geen schoonheidsprijs, maar het was wel leuk!

Hoe meer ik vooruit ging, hoe meer lol ik er in had. Ook leerde ik door wipe-outs heen te ademen. Als ik van een golf afviel, raakte ik niet meer in paniek. Het was eigenlijk helemáál niet eng. Wat mij betreft zou dit Les 1 moeten zijn voor elke aspirant surfer.

Iedereen kan het leren

Toch kwamen soms, na een klotesessie, de twijfels. Ik was ‘al’ 22. Een leeftijd waarop je vrije tijd steeds schaarser wordt. En je wellicht een beetje ‘voor lul’ staat als je als beginner in de golven ligt te klooien.

Mijn vriend had het geleerd als jong ventje en veel van zijn schooltijd geïnvesteerd in zijn surfskills. Kon ik het dan nog wel leren? Of zou ik mij de moeite besparen? Maar ja, als je net samenwoont met een surfer en hij gaat in al zijn sportieve glorie naar strand, dan kán je eigenlijk niet op de bank blijven liggen Netflixen.

Ik las laatst in een boek dat als je voor je 15e niet had leren surfen, je het ook eigenlijk niet meer zou hoeven proberen. Dat vond ik nou echt zo’n stomme opmerking – in een verder best leuk boek. Nu ik een aantal jaar bezig ben en inmiddels prima kan surfen, ben ik het er echt niet mee eens! Ook al ben je 15, 22 of 63 en je wilt het leren: regel een gigantische plank en duik gewoon dat water in!

Het geheim is om het stap voor stap te doen. Eerst in het schuim oefenen, niet meteen naar achter peddelen. Lesjes nemen. Op een lekker groot board beginnen. Lol maken. Al die dingen zorgen ervoor dat je niet, zoals ik de eerste keer na mijn grote flater, super gedemotiveerd raakt en nooit meer de zee in wil.

En dan… Doorgaan…

Ik denk dat surfen zo verslavend is omdat je het nooit onder controle krijgt. De ene keer pak je een golf en krijg je een geweldige adrenaline kick. De volgende keer kom je niet eens door de branding heen. Regelmatig heb ik in die takke branding met tranen in mijn ogen liggen vloeken. Het is zó oneerlijk als je iedereen op vijf meter afstand lol ziet maken en het lukt gewoon NIET om er te komen.

Ondanks deze enorm frustrerende momenten, ging ik er elke keer weer in. En als het dan lukte om een golf te surfen, voelde dat als een enorme beloning.

Inmiddels was ik dus zo ver dat ik in het schuim kon starten op een grote plank. Maar naar buiten peddelen en een groene golf starten was er nog niet bij. Daarover de volgende keer meer.

—-

Jeanette lijdt al jaren aan reiskoorts. Momenteel sjouwt ze door Australië in een kampeerbusje samen met haar vriend Ad. Het is een aardige vent, maar hij heeft haar besmet met het surfvirus. Naast reizen en surfen houdt ze van slapen, eten, schrijven en koffie. In die volgorde. Meer reisverhalen zijn te vinden op adensjaangaan.com.